Сакрэт маці ў Газе, калі яе сына адкладзены | Навіны канфліктаў ізраільска-палестыны

Хан Уніс, газ -На мінулым тыдні Аль-Агга непаслухмяна ад самага шчаслівага, якога яна калі-небудзь плакала ад смутку, калі пачула, што яе сын, які быў сярод 620 палестынскіх зняволеных, павінен быў вызваліцца ў суботу, не вызваліцца.

Дыяна Аль-Ага, арыштаваная за забойства ізраільскага афіцэра, калі яму было 16 гадоў, знаходзілася ў турме амаль 33 гады, самы доўгі вязень з Газы ў ізраільскіх турмах.

Семдзесят -пяць -год -Няўжылы непаслухмяны чакаў, калі яго прынялі 10 кастрычніка 1992 года. Яна праводзіла кампанію, удзельнічала ў сядзенні, выступала на канферэнцыях і стала адным з самых вядомых асоб сярод сем’яў зняволеных. Поле

“О, сын, я чакаў гэтага моманту 33 гады, і гэта знікла перад маімі вачыма”, – закрычала яна.

Разбурэнне далікатнай надзеі

Najes – не адзіны чалавек, пераможаны рашэннем Ізраіля, не вызваліць палестынскіх зняволеных 620, нягледзячы на ​​тое, што гэта частка пагаднення аб спыненні агню паміж ім і Хамасам у Газе.

У суботу Хамас перадаў больш за шэсць палонных, узятых з Ізраіля ў кастрычніку 2023 года, а Ізраіль павінен быў выпусціць 620 чалавек, якіх ён затрымаў у розны час.

Але гэта вырашыла не рабіць, сказаўшы, што цырымонія перадачы шасці палонных была “правакацыйнай”, і таму гэта спыніць праблемы.

“Калі яны сказалі нам, што вызвалення не будзе, я разваліўся, крычаў:” Чаму? Чаму?

“Тады я страціў прытомнасць”.

У тую раніцу яны непаслухмяныя, яе сын Мухамад, яго жонка і дзеці, а таксама яе дачка Ола і яе дзеці, паехалі на вуліцу Сала-аль-Дын, каб паспрабаваць дабрацца да Хана Уніса, дзе чакалася вызваленне. Іх пераехалі ў большую частку вайны.

Сала-аль-Дын-Дывін-стрыт Ізраіль дазваляе карыстацца аўтамабілямі.

“Я працягвала прасіць кіроўцу:” Калі ласка, сын, спяшайцеся “, – кажа яна.

“Ён мог толькі адказаць:” Гэта з маіх рук, мама, паглядзіце на рух “.

Спатрэбілася больш за гадзіну, каб дабрацца да спустошанага дома ў Хан -Юнісе, які Ізраіль абваліўся ў лістападзе 2023 года падчас нападу на газ. Паездка складае каля 24 км (15 міль).

Сваякі, суседзі і сябры сабраліся ў доме, каб адсвяткаваць будучы выпуск DIAA.

“Я абняў людзей, наўрад ці верыў, што нарэшце пачуў гэтыя словы праз 33 гады”, – кажа Наят.

Некаторыя з маці іншых зняволеных заклікалі яе насіць вышытыя сукенкі, якія яна падрыхтавалася вярнуцца ў DIAA.

“Усе яны ведалі (пра сукенкі), але яны згубіліся, калі мой дом быў знішчаны (Ізраіль)”, – уздыхнула яна.

Далікатная надзея ўзрастае

Калі наджа пачуў, што Ізраіль нарэшце пагадзіўся вызваліць Дыяа сярод суботняй вечарыны, яе “маё сэрца амаль разрываецца ад радасці”, яна ўспомніў стомлена.

“Я так доўга марыў пра гэты дзень”, – працягвае яна, слёзы цякуць па яе твары. “На працягу 33 гадоў я баяўся, што не буду жыць, каб убачыць сына бясплатна”.

Але яна чапляецца за сваю надзею. “Усяго за некалькі дзён ён будзе ў мяне ў руках”, – шаптала яна, нібы жадаючы мары ў рэальнасць.

Daea al-war

Назва Дыя ўключыла зняволеных у мінулыя абмены, калі Ізраіль адмаўляецца, спасылаючыся на яго злачынства.

Удзельнік руху FATA з 13 гадоў DIAA пачаў удзельнічаць ва ўзброеных аперацыях у 16 ​​гадоў.

Цяпер ён пакутуе ад праблем са здароўем, якія закранаюць яго косці і стрававальную сістэму, але, па словах маці, было адмоўлена ў належным медыцынскім лячэнні.

Непаслухмяны чакаў і маліўся за іншых людзей у яе сям’і, якіх затрымалі раней.

Яе муж Закарыя быў арыштаваны ў 1973 годзе па абвінавачванні ў прыналежнасці да груп супраціву і правёў два гады пад вартай у Ізраілі. Паводле яе, ён памёр у 2005 годзе пасля інсульту, ён зрабіў з смутку, што бачыў Дыя ў турме напярэдадні.

Яе старэйшы сын Аззам быў затрыманы ў 1990 годзе за прыналежнасць да “прызначанага тэрарыстычным крылом” і правёў чатыры гады ў турме, у той час як Махамед адбываў 12 гадоў, абвінавачваючы ў свядомай стральбе ізраільскіх салдат.

Кожны раз, калі яны чакалі, лічачы дні і наведваючы, калі маглі.

Яна таксама працягвала наведваць DIAA, нягледзячы на ​​тое, што часам ёй адмаўлялі доступ.

“Але я лічу сябе шчаслівым чалавекам, таму што апошні раз, калі я ўбачыў яго, быў за месяц да вайны ў Газе. Ён быў у добрым здароўі і духу “, – кажа яна.

“Мы проста пешкі?”

Стоячы там, чакаючы вызвалення Дыя, непаслухмяныя перажылі страх, чаканне і надзею.

“Я працягвала ўяўляць, як яго вывезлі б – рукі і ногі былі на гэтай моцнай прастудзе”, – сказала яна.

“Я ведаю, што ізраільскія турэмныя ахоўнікі атрымліваюць асалоду ад прыніжаючых зняволеных за апошнія хвіліны да выхаду”, – сказала яна. “Гэта напоўніла мяне страхам”.

Але яна таксама меркавала, што правядзе свой першы Рамадан за 33 гады з ім.

“Я меркаваў, што я рыхтую яго любімыя стравы – не дазволіў бы нікому гатаваць. Я хачу кампенсаваць усе гады, якія нас не ўтрымлівалі.

Ідэя сысці без яго ў тую ноч у яе не адбылася – пакуль гэта не адбылося.

“Я бачыў, як людзі плакалі, шапталі. Мае дзеці перапоўнены разам, і я пачуў: “Не, не сёння”.

“Я схапіў дачку Олу:” Скажыце, што адбываецца. Што не азначае “не”? “

Яе дзеці паспрабавалі запэўніць яе, запэўніўшы яе, што гэта проста затрымка. Але свет вакол яе размыты, як яна выказалася.

«Я не хацеў нікога чуць. Я не хацеў размаўляць. Я проста крычаў у знак пратэсту, пакуль усё не пацямнела.

“Мы проста пешкі за іх?” – закрычала яна. “Трыццаць тры гады чаканняў гэтага недастаткова?

“Я буду бачыць сына бясплатна, спадзяюся, вельмі хутка”, – кажа яна, яе голас вырашальны. “Я чакаў 33 гады, буду чакаць крыху яшчэ”.